اونایی که مهربون تر از سطح درک دیگرانن.:(

آدمایی که به دیگران اهمیت میدن، آدمایی که واسشون مهمه اطراف شون چه اتفاقایی میافته. همون آدمایی که اونایی که اینجوری نیستنو بد عادت میکنن، اونایی که نمیزارن جای خالی شون احساس بشه و همیشه هر کاری از دستشون بر بیاد برای آدم های مهمه زندگیشون انجام میدن.

تو همه ی این سالا یاد گرفتم اگه کسی بهم محل نذاشت یه قدم برم عقب و جا خالی بدم، اما وقتایی که مجبور میشام اینکارو بکنم از خودم بدم میاد، واسه اینکه دارم جلوی عشقو احساسمو میگیرم،جلوی کری کر باعث میشه حالم خوب باشه...

آدمایی که با همه ی عشقی که بهشون میدیم، بازم کفیشون نیستو تنهامون میزارن... خسته میشم گاهی از زندگی با این آدما.

اما همین آدما هستن که بهمون یاد میدان تا کجا پیش بریم تو زندگی... چقد عشق بدیم. آدمارو چطوری بشناسیم...

بهر حال امیدوارم زندگی دسته دوستی به طرفه آدمایی مثله من دراز کنه و با کلی عشقه مچاله شده تو وجدم و احساسه خورد شده نمیرم.